29.6.10

Prawdziwy hit BFK!

O tym albumie powinni pisać na Plotku, albo w "Fakcie" jako o naocznym przykładzie, jak komiks potrafi psuć plastyczną wrażliwość. Karol Konwerski na Forum Gildii Komiksu uświadomił mi, że autor jest zarazem wydawcą. Podwójne zło. Na bankiecie w ramach BFK było się przynajmniej z czego pośmiać. A kto się nie śmiał, ten milczał chyba tylko z litości. Zabijanie polskiego komiksu trwa w najlepsze. Ci, co kupili mogą się pocieszać, że za 10 lat będzie to biały kruk. A może w końcu pora na wystawę zbierającą największe kiczory komiksu polskiego po 2000 roku? Przy okazji, czy nie ma ktoś wolnego etatu w prasie/wydawnictwie/agencji reklamowej w Gdyni? Miasto jest tak świetne (przynajmniej na pierwszy rzut oka), że chętnie bym się przeprowadził z Poznania.

23.6.10

Ładne plecy konia

Na BFK przyjeżdża Rutu Modan, co jest bardzo dobrą wiadomością. Z kolei niedobrą wiadomością  jest to, że na forach komiksowych Modan została zaklasyfikowana do tych, co "nie potrafią rysować", albo rysują "brzydko". Sprawa tzw. pleców konia wraca jak bumerang. Wychodzi na to, że fani komiksów mają problem z zaakceptowaniem twórców zbyt daleko odbiegających od realizmu lub trudnych do zaszufladkowania, eksperymentujących z medium lub w ogóle wprowadzających do gatunku komiksowego jakieś zmiany. Tak było ze reportażami komiksowymi "WWA", bo niby rysowanie na podstawie zdjęć jest gorszym rysowaniem. Z "Wrzątkunem" było jeszcze gorzej, ponieważ zarówno fani jak i dziennikarze (tak, tak "Przekrój" też, a dokładnie Marcin Sendecki) zastawiali się, czy to w ogóle jeszcze jest komiks, czy już nie. We Francji nikt by się nie zastanawiał. Założę się, że gdyby "Wrzątkuna" wydała Kultura Gniewu albo Timof a nie wydawnictwo nie-komiksowe, wątpliwości byłoby mniej. A jeszcze mniej byłoby, gdyby najpierw wydał go taki Futuropolis czy Edition Moderne, a dopiero potem opublikowano go w Polsce. Może wtedy na serwisach pojawiłoby się więcej recenzji Sieńczyka? Całe środowisko komiksowe pragnie, żeby media i zwykli pochłaniacze kultury otworzyli się na komiks, a sami fani komiksu mają problem, by otworzyć się na inną estetykę rysunkową niż ta, którą dobrze znają. "Bardzo ładna historia, ale te rysunki to mogłaby Pani poprawić, ręce to się tak nie zginają" - zobaczymy, czy w Gdańsku ktoś wystrzeli z tekstem tego rodzaju. Partia pleców konia ma licznych zwolenników. Na drugim biegunie tego problemu znajduje się coraz lepiej widoczna grupa autorów promująca termin "komiks artystyczny", której na razie niekoronowanym liderem jest Jakub Woynarowski. Jakub robi fajne rzeczy i ma dobre intencje, ale tworzenie getta w gettcie jest cholernie złym pomysłem. "Komiks artystyczny" - brzmi idiotycznie, bo czy komiks nie jest sztuką? Czy "komiks artytystyczny" to więcej sztuki w sztuce? Czy też sposób na to, by obronić swoje prace ładnym terminem? Dobre komiksy nie wymagają żadnych szufladek, a "komiksy artystyczne" (do których pewnie ktoś wrzuciłby "Wrzątkuna") bywają również puste jak wydmuszka  - o czym można było się przekonać chociażby oglądając niektóre prace na wystawie komiksu kobiecego (kolejna zbędna szufladka) na poznańskiej Ligaturze.
Czy komiksowa partia pleców konika przyczynia się do krystalizowania osobnej grupy "komiksiarzy artystycznych", którzy nie czują się za dobrze w komiksowym środowisku? Mam wrażenie, że niestety tak.


Plecy konia (a raczej byka) w wykonaniu Pablo Picasso. Ładne czy brzydkie rysunki?

2.6.10

Gry i nowy Igort


Mistrzowskie zdjęcie na okładce. Może za 5-10 lat doczekamy się polskiej edycji. Na razie cieszmy się "Dawno temu w grach" Bartłomieja Kluski. Tymczasem Igort, znany z historii o włoskiej mafii, zajął się inną mafią. Czerwoną. Okładka i plansze z nowego komiksu. Ukraina + Igort + komunizm, czyli medialna skuteczność w 100%.